In memoriam Lia 1954-2007

Ik zal je goed onthouden
als je allang 
voorbij zult zijn
droom ik je door
en alles wat er was en is
zal ik blijven zien
zodat jij later
als je mij herkent
meteen zult weten dat je
zo onthouden bent
als ik je heb gezien
   Johanna Kruit

Lieve Lia,

Er zijn geen woorden voor om te beschrijven hoe ik me voelde toen ik hoorde dat jij zo ziek was. In eerste instantie ontkende ik het: het kon niet waar zijn, het was niet mogelijk, jij bent mijn kleine zusje!

Het zusje dat ik gekoesterd en beschermd heb en waarvan ik het zo leuk vind dat je in sommige opzichten dezelfde interesses, ideeën en zelfs overeenkomstige karaktertrekken hebt als ik.

Ik denk terug aan de ruim 50 jaar dat ik je ken.

Toen je twee jaar oud was, in april 1956, deed Anneke haar 1e communie.
Voor deze familiefoto nam ik jou op mijn knie.
 

 

 

Een paar maanden later, op 1 juli, deed ik mijn plechtige hernieuwing der Doopbeloften.

Weer bekommerde ik mij om mijn kleine zusje: ik ging vlak achter je zitten.

In november 1956, toen pa en ma 12 ½ jaar getrouwd waren, stond je weer vlak naast me op de foto.

 


Op 11 mei 1958, de zondag na Marja’s geboorte, werd deze foto gemaakt van alle grote en kleine dametjes Van Leeuwen.

 

 

 

Toen je 7 jaar werd, op 22 februari 1961, lag je in het ziekenhuis. Ik zat al in Nijmegen op school en ik zag je niet zo vaak meer. Ik weet nog wel dat ik ontzettend trots op je was, omdat je, terwijl je bijna een jaar in het ziekenhuis had gelegen, toch gewoon over ging naar de 2e klas!

 

 

 

 

 

 

 

 

In augustus 1961 was ik leidster bij de vakantieschool in Delft. Jij vormde samen met Diny, Marieke en Toos het groepje dat ik onder mijn hoede had.

 



Na die tijd was ik een aantal jaren bezig met mijn werk als onderwijzeres in Delft en met mijn trouwen en verhuizing naar Enschede. Na de geboorte van Edith kwam ik regelmatig naar Den Hoorn om met haar te pronken en op deze foto van augustus 1969 zijn jij en Marja trots op je kleine nichtje.

 

 

 

 

 

Ook in augustus 1970 was ik weer op bezoek in Den Hoorn. Hier zitten we samen op de binnenplaats van ons huis aan de Dijkshoornseweg te lezen en wat te drinken.  

In datzelfde jaar, in augustus 1970, ging je met Gerard en mij mee op vakantie naar Barcelona. We oefenden onze radslag op het strand

 en we genoten van het uitzicht vanaf een vissersboot.

 

 

 

 

 

 


Bij het huwelijk van Toke en Piet, op 11 juli 1973, zaten jij en ik weer naast elkaar. Met dezelfde uitdrukking op ons gezicht luisterden we ingespannen naar de ambtenaar van de burgerlijke stand.

Sinterklaas 1976. Je besteedde veel aandacht aan Arnout. Vanaf dat moment was jij zijn lievelingstante.

Ook in 1979, bij gelegenheid van het 35-jarig huwelijksfeest van pa en ma, stonden jij en ik weer als vanzelfsprekend naast elkaar.

 

Bij het sinterklaasfeest in 1979 bewonderde je Edith’s rapport.

In februari 1982 gingen Roy, Edith en Arnout en ik samen met jou en Henk op wintersport naar Mallnitz. Dat was een fantastische vakantie.

 

 

Voor je trouwdag, op 18 mei 1983, had ik een extra fleurig pak uitgezocht, met witte laarzen er bij. Ook Roy was op zijn paasbest, in wit met geel.

 

 

 

 

 

   

 

 

Op 31 mei 1984 waren pa en ma 40 jaar getrouwd. Samen deden wij de aankondiging voor de musical: Flitsen uit 40 jaren.

 

 

 

   

 

In februari 1987, toen Gerard en Tineke 12½ jaar getrouwd waren, regisseerden wij samen de liedjes van Arjan en Michel.

 

 

 

 


Toen pa en ma 45 jaar getrouwd waren, op 31 mei 1989, werd deze mooie foto gemaakt in het Wilhelminapark in Delft. Ik sta weer vlak achter je.

En 5 jaar later stonden we weer naast elkaar, te zingen voor pa en ma.

 

Op 9 april was je nog op mijn verjaardag. Nu ben je er niet meer.

Lieve Lia, ik ben blij dat je geen pijn meer hebt, maar meid, wat zal ik je missen! Ik ben ervan overtuigd dat je daar niet mee wilt stoppen. Vanaf de plek waar je nu bent, kijk je met een milde glimlach neer op ons geworstel.
Ik weet zeker dat je ons niet in de steek hebt gelaten, dat je ons jouw goede ideeën wilt blijven doorgeven. Waar je nu bent, heb je toch niets anders te doen.
Dus als we ergens mee zitten en we weten het niet meer, en we krijgen ineens een helder idee, dan is dat vast van jou afkomstig.
Ik weet dat je het niet laten kan om je kennis en je inzichten aan ons door te geven en daar ben ik heel blij om.

Je lichaam gaat ons nu verlaten, maar je geest blijft altijd bij ons.

Lieve Lia, over een poosje zien we elkaar terug. Tot ziens!

Leny