Paragliding, september 2006

Vanaf de eerste dag van onze vakantie zag ik ze vliegen: de paragliders.

Dat wil ik ook! dacht ik, ondanks mijn hoogtevrees! En op zondagavond, na een diner met veel wijn (all-inclusive!) stapte ik naar het
kantoortje van paragliding en ik gaf me op voor een vlucht op woensdagmiddag 14.00 uur.
Maandag en dinsdag had ik buikpijn van de zenuwen: wat had ik me op de hals gehaald?
Al een half uur te vroeg zat ik bij het kantoortje. De stoelen stonden strak in het gelid in een L-vorm.
Ik voelde me alsof ik bij de tandarts in de wachtkamer zat.
Roy en ik liepen met de jongen mee naar het paraglidingcentrum, waar het een drukke boel was:
er werd gesjouwd met grote rugtassen met uitrusting en alles werd op een jeep gegooid.
Ik mocht instappen. Naast de chauffeur zat mijn begeleider, ik zat op de tweede bank en achterop de laadbak zaten nog een paar jongens.
We scheurden de berg op, door haarspeldbochten, langs diepe afgronden. Ik stond doodsangsten uit!
Op 1000 m. hoogte stapten we uit. Waar ben ik aan begonnen? dacht ik, zal ik maar weer teruggaan?
Maar met de jeep naar beneden leek me nog enger dan met de parachute, dus ik bleef.
Overal waren groepjes mensen bezig de parachute uit te vouwen en hun uitrusting in orde aan het maken.
Het was een gezellige drukte. Ik had een gevoel of ik op de maan was.
Als ik zou lopen, zou ik dan van die grote zwevende passen maken?
Ik kreeg een soort skipak en handschoenen.

Op mijn rug werd een rugzak bevestigd (een reserveparachute? het stoeltje waar ik op zou zitten?)
Bril af, helm op, bril op en klaar was ik. Mijn begeleider werd achter mij bevestigd en daarna was het wachten op het startsein.
De chauffeur hield me tegen (hij was zeker bang dat ik er in mijn eentje vandoor zou gaan!), hij keek naar de windvaantjes
en naar de andere startende paragliders. Aan alle kanten zag ik mensen de lucht in gaan, spannend!
Ready? Go! En daar gingen we: een paar passen rennen, en we gingen de lucht in! Wat was dat geweldig!

Mijn begeleider, Mehmet, maakte steeds foto's: kijk nu naar rechts, kijk nu naar links, enz.
Ik had zelf ook mijn camera meegenomen, maar ik durfde geen hand los te laten om die te pakken.
Ik kneep zo stevig in de kabels (vandaar zeker die handschoenen!) dat Mehmet steeds zei: Relax, relax!
Het was zo'n geweldige ervaring, zo mooi! Je voelde de luchtstroom en ik was bang, maar ik vond het ook geweldig!
We vlogen rondjes boven Lykia World, dat je heel mooi kon zien liggen.
Ook zagen we rechts van ons Oludeniz met The Blue Lagoon. Op de foto zie je dat links achteraan.
Langzaam gingen we naar beneden, steeds rondjes makend boven Lykia World.
Roy stond beneden bij de landingsbaan. Mehmet had radiocontact met de jongens op de grond en zo wist Roy dat we in de lucht waren.
Hij kon ons van beneden volgen, want wij waren de enige rode Escape-vlucht.

Na ongeveer een half uur landden we op de landingsbaan op het strand van Lykia World.
De jongens van Escape stonden al klaar om ons in ontvangst te nemen.
Wat een belevenis!